Wystawa Malarstwa Mariana Gromady

Zapraszamy na wystawę malarstwa
Mariana Gromady
w dniach 27 i 28 V.
(w sobotę od godz. 16.00 do niedzieli godz. 20)

Marian Gromada urodził się w 1958 roku w Ostrowsku, na Podhalu. Uczęszczał do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Po ukończeniu liceum podjął studia na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP, najpierw w pracowni prof. Stanisława Słoniny, a następnie w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza, gdzie w roku 1983 otrzymał dyplom ukończenia studiów.

W roku 1991 otrzymał wyróżnienie w pokonkursowej wystawie 50 artystów świata International Art Horizons Art Gallery 54 w Soho, w Nowym Jorku. W latach 1991-92 był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki. W 1994 otrzymał nagrodę im. Św. Brata Alberta w dziedzinie malarstwa sakralnego.

W 2000 roku otrzymał wyróżnienie wśród artystów zaproszonych do konkursu Triennale Plastyki „Sacrum” w BWA Częstochowa. Jest autorem statuetki Nagrody im. ks. prof. Józefa Tischnera przyznawanej corocznie przez Wydawnictwo ZNAK, jego portretów, które znajdują się na Uniwersytecie Jagiellońskim, na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie i w Kościele Parafialnym w Łopusznej oraz krzyża na grobie ks. Tischnera. W Izbie Pamięci ks. prof. Józefa Tischnera w Łopusznej znajduje się obraz M. Gromady z cyklu „Byli chłopcy, byli…”.

Marian Gromada zorganizował około 80 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, brał również udział w wielu wystawach zbiorowych.

Ważniejsze wystawy indywidualne:

1990 – BWA, Kraków, BWA Galeria „Stara”, Lublin

1991 – BWA, Zakopane

1993 – BWA, Zakopane, inauguracja Festiwalu Folklorystycznego „Jesień Tarzańska”

1994 – Teatr Polski, Szczecin

1995 – Muzeum Regionalne, Szydłowiec

1996 – Centrum Sztuki Galeria EL w Elblągu

– Ośrodek Promocji Kultury „Gaude Mater”, Częstochowa

– BWA, Bydgoszcz, wystawa towarzysząca Tygodniowi Kultury Chrześcijańskiej

1997, 2003, 2015 – Teatr im. Stanisława Witkiewicza w Zakopanem

1997 – Galeria SBWA „Test”, w Warszawie

– Instytut Polski w Paryżu, Francja

– BWA, Gorzów Wielkopolski

1998 – VII Międzynarodowe Biennale Malarstwa i Rzeźby w Tinchebray, Francja

– Konsulat Generalny RP w Strasburgu, Francja

– Galeria Krytyków „Pokaz”w Warszawie

– Instytut Polski w Stockholmie, Szwecja

– Katedra Luterańska w Linkoping, w ramach Tygodnia Kultury Polskiej w Szwecji

1999 – Muzeum Okręgowe Konin – Zamek w Gosławicach

2001, 2015 – Galeria „Krypta u Pijarów” w Krakowie

2002 – Muzeum Tatrzańskie „Koliba” w Zakopanem

2003 – Espace Sisley w Paryżu, Francja

2006 – Deutsche Bank w Starnberg, Niemcy

– Galerie du Chancelier w Loches, Francja

2017 – Kościół Ojców Jezuitów Na Górce w Zakopanem, w ramach Ignacjańskich Spotkań ze Sztuką

Jego obrazy znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i na świecie oraz w zbiorach Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Telewizja Polska zrealizowała dwa filmy o jego twórczości. Obrazy jego autorstwa wykorzystywano w telewizyjnych programach poetyckich. Na temat twórczości Mariana Gromady pisali między innymi krytycy sztuki Wojciech Skrodzki, Magdalena Hniedziewicz i Stanisława Zacharko, prof. UJ Anna Pilch i ks. prof. Józef Tischner, poeci Józef Baran i Adam Ziemianin oraz wielu dziennikarzy gazet lokalnych.

„Jest w tej twórczości coś z niesłychanej prostoty i wielkiej metafizyki. Gdybym miał krótko o tym opowiedzieć, to, proszę mi wybaczyć, ale posłużę się cytatem z Ewangelii: Droga, Prawda, Życie. (…)

Marian Gromada opowiada o życiu. Opowiada mając doświadczenia jakiejś brutalności z jaką współczesny człowiek podchodzi do życia. On je niszczy swoimi strukturami, swoją przemocą. (…) Jest coś takiego niedobrego w człowieku, że człowiek zabija życie. Marian Gromada jest przeciwko temu zabijaniu. Bo życie to jest coś wspaniałego. (…) Droga jest bardzo ważna, droga dokądś prowadzi. Droga wyraża doświadczenia nadziei. Kiedy człowiek traci nadzieję, znikają drogi. (…) Droga, Prawda i Życie i Ktoś do kogo ta Droga prowadzi, kto jest tą Prawdą, kto jest tym Życiem. Może krótko: u Mariana Gromady nadzieja jest z Prawdy.”

Fragmenty tekstu z katalogu do wystawy w ramach Tygodnia Kultury Polskiej w Szwecji,

autor: ks. prof. Józef Tischner

„Malarstwo Mariana Gromady jest unikalnym dziś zjawiskiem w obszarze sztuki figuratywnej – nie ma charakteru żadnego ze współczesnych nurtów figuracji, za to głęboko zakorzenione jest w świadomości sztuki współczesnej z jej odrzuceniem tradycyjnych materiałów na rzecz środków ubogich i zakwestionowaniem tradycji obrazu jako przedmiotu. W tym ostatnim przypadku jednak w twórczości Gromady istnieje charakterystyczna oscylacja pomiędzy odchodzeniem od tradycji obrazu a dążeniem do zawłaszczenia jej i nadania osobistych sensów tej tradycji. (…)

Twórczość malarska Mariana Gromady jest bardzo różnorodna, a równocześnie jednolita w swym zasadniczym przesłaniu. Mówi o człowieku, nawet wtedy gdy jest to pejzaż, mówi o bólu i pięknie istnienia Zawsze też promieniuje szczególnym światłem, światłem wewnętrznym, które jest tak znamienne dla tego artysty.”

Fragment tekstu „Światło egzystencji”, autor: Wojciech Skrodzki, „Więź” nr 4(462) kwiecień ’97

„Malować obrazy – płaskie powierzchnie płótna, ale malować także na kwadratowych kartonowych pudłach, na starych drzwiach, piętrzyć te malarskie kompozycje w trójwymiarowe przestrzenie; tworzyć wrażliwe pejzaże (…) ale i mistyczne, modlitewne kompozycje, gdzie pejzaż roztapia się w metafizyce, gdzie światło przestaje pełnić rolę konstrukcyjną w obrazie, a zaczyna być nośnikiem treści pozazmysłowych, a więc wyrażać za pomocą czysto materialnych środków, jak farby i płótno coś, co jest samą niematerialnością, samą duchowością. Cała twórczość Mariana Gromady składa się z takich przeciwstawień. Przeciwstawień, nie sprzeczności. Bogata osobowość i wielki talent pozwalają mu bowiem poruszać się równie swobodnie i z równie wspaniałą intuicją po różnych obszarach wrażliwości – artystycznej i po prostu ludzkiej. (…) Jego postacie uchwycone są w zwyczajnych pozach, w codziennym geście, często odwrócone od widza, spoglądające przez okno lub stojące w pół otwartych drzwiach. Są realne, konkretne, a jednocześnie jest w nich – jakaś zaduma, jakieś zatarcie konturów, przesunięcie koloru, coś co powoduje, że stają się dla nas znakami, niemal symbolami.”

Fragmenty tekstu „Malarstwo i metafizyka”, autor: Magdalena Hniedziewicz, „Rezydencje” Zima 1998